Një studim i fundit i publikuar në Gazeta e Psikologjisë dhe Psikiatrisë së Fëmijëve zbulon se femrat me ADHD diagnostikohen afërsisht katër vjet më vonë se meshkujt, duke çuar potencialisht në një ngarkesë më të lartë të kushteve të njëkohshme psikiatrike dhe rritje të përdorimit të shërbimeve të kujdesit shëndetësor.
Çrregullimi i Hiperaktivitetit me Deficit të Vëmendjes (ADHD) është një gjendje e përjetshme e karakterizuar nga simptoma të impulsivitetit, hiperaktivitetit dhe mungesës së vëmendjes. Çrregullimi shoqërohet me rritje të sjelljeve dhe pasojave të tilla si marrja e rrezikut seksual, çrregullimet e përdorimit të substancave, kriminaliteti dhe mosarritjet akademike.
Hulumtimet e mëparshme kanë treguar se ADHD shpesh është nëndiagnostikuar tek femrat, me vlerësime të përafërsisht 3 deri në 16 meshkuj që janë diagnostikuar për çdo femër.
Të shqetësuar me potencialin e sfidave të rëndësishme gjatë viteve të formimit dhe më gjerë, ekipi hulumtues filloi këtë studim për të eksploruar vonesën diagnostike tek femrat me ADHD dhe për të vlerësuar ndikimin e kësaj vonese në rezultatet e tyre shëndetësore.
Udhëhequr nga Charlotte Skoglund nga Universiteti Uppsala në Suedi, grupi kreu një studim grupor të bazuar në popullsi, ndërseksionale, duke përfshirë 85,330 individë me ADHD që jetojnë në qarkun e Stokholmit, duke përdorur të dhëna nga Magazina Rajonale e të Dhënave të Kujdesit Shëndetësor të Rajonit të Stokholmit.
Këtyre individëve iu kërkua të posedonin të paktën një rekord të diagnozës së ADHD-së dhe/ose ilaçe stimuluese ose jostimuluese për ADHD-në, dhe u përputhën me 426,626 kontrolle të shëndetshme nga popullata.
Rezultati kryesor i matjes ishte mosha në indeksin ADHD (dmth. diagnoza ADHD). Gjithashtu u matën edhe komorbiditeti psikiatrik, trajtimi farmakologjik dhe përdorimi i kujdesit shëndetësor, para dhe pas indeksit ADHD.
Pas analizave statistikore, studiuesit zbuluan se femrat me ADHD u diagnostikuan në një moshë mesatare prej 23.5 vjeç, krahasuar me 19.6 vjet për meshkujt.
Për më tepër, rezultatet treguan se komorbiditeti psikiatrik ishte më i zakonshëm: “femrat me ADHD kishin afërsisht dy herë më shumë gjasa në krahasim me meshkujt me ADHD për t’u diagnostikuar me çrregullime ankthi (50,4% kundrejt 25,9%) dhe çrregullime të humorit (37,5% kundrejt 19,5). %).”
Skoglund dhe kolegët raportuan gjithashtu trajtim më të lartë farmakologjik, “pesë vjet përpara indeksit ADHD femrat treguan një përdorim më të lartë të antikonvulsantëve, neuroleptikëve, qetësuesve dhe hipnotikëve, si dhe psikoanaleptikëve, krahasuar me meshkujt… Dy vjet pas indeksit, femrat me ADHD ende tregoi një përdorim dukshëm më të lartë të antikonvulsantëve, neuroleptikëve, qetësuesve, hipnotikëve dhe psikoanaleptikëve, krahasuar me meshkujt me ADHD.
Më në fund, një rritje e përdorimit të kujdesit shëndetësor ishte evident, “femrat me ADHD kishin më shumë gjasa se meshkujt me ADHD të kishin një ngjarje të kujdesit shëndetësor psikiatrik brenda dhe jashtë spitalit gjatë gjithë periudhës së studimit.”
Studiuesit theksuan se “zbulimi i hershëm, diagnoza dhe trajtimi janë të rëndësishme për të reduktuar rrezikun e shqetësimeve serioze, sëmundshmërisë, vdekshmërisë dhe dëmtimeve në jetë”.
Megjithatë, është e rëndësishme të theksohet se studimi përfshiu vetëm të dhëna të marra nga regjistri i financuar nga publiku, të cilat mund të mos kapin individë që nuk janë në kontakt me shërbimet e kujdesit shëndetësor. Studiuesit vunë re gjithashtu se ashpërsia e çrregullimeve të ndryshme nuk u mat.
Studimi, “Kohë pas kohe: dështimi për të identifikuar dhe mbështetur femrat me ADHD – një studim suedez i regjistrit të popullsisë”, u autorizua nga Charlotte Skoglund, Inger Sundstrom Poromaa, Daniel Leksell, Katarina Ekholm Selling, Thomas Cars, Maibritt Giacobini, Susan Young, dhe Helena Kopp Kallner.