Në fillim të shkurtit pata një shpërthim të një epidemie MRSA, ajo shkaktoi një puçërr të madhe në nofullën time që e bënte të vështirë për të ngrënë, pirë ose gjumë. Ndërsa merrja trajtim për këtë, unë zhvillova Thrush. Dhe ndërsa merrja trajtim për këtë, mora Covid. Para Ditës së Shën Valentinit isha në spital dhe të dielën pasi hyra në spital, kur ishte planifikuar fillimisht të më lironin, mushkëritë e mia pushuan së funksionuari si duhet për shkak të Covid.
u rrëzova.
Mushkëritë e mia nuk ishin në gjendje të mbanin nivelet e mia të oksigjenit mbi mesin e viteve ’60 pa pasur tuba oksigjeni në hundë dhe më duhej të vishja një maskë për të fjetur. Rreth datës 24 shkurt fillova të kisha një dhimbje në fund dhe u thashë infermierëve për këtë.
Nuk bënë asgjë.
Disa ditë pasi u tregova se si dhimbja po përkeqësohej, përfundimisht pata gjak në jashtëqitje dhe u thashë për këtë. Më dhanë një krem. Ata kurrë nuk hodhën një sy në fundin tim. Më 2 mars dola nga ai spital në orët e vona të pasdites. Të dielën e 3-të kisha aq shumë dhimbje sa mezi lëvizja në shtëpi. Të hënën më 4 u ktheva në spital.
Më duhej të kisha ndihmë për të zbritur shkallët
Më duhej të kisha ndihmë për të hipur në makinë
Më duhej të kisha ndihmë për të hipur në një karrige me rrota në spital
Mezi lëvizja, dhimbja në fund ishte kaq e fortë. Dhe sapo më futën në provim… çdo gjë shkoi shpejt. Më thanë se nuk mund të pija asgjë përkundër etjes që kisha. Sepse më duhej të shkoja për një operacion të menjëhershëm. Kisha fasciit nekrotizues dhe gangrenë, dhe ishte kërcënuese për jetën. Diçka që spitali do ta kishte vënë re nëse do të kishin parë ndonjë herë kur u kërkova të shikonin dhimbjen… në prapanicën time.
Më pak se një orë pasi u ekzaminova në dhomën e urgjencës, isha pa ndjenja dhe në operacion për herë të parë për plagën. Të nesërmen po transferohesha në një spital tjetër me lehtësira më të mira pasi nuk mund t’i merrnin të gjitha atje. Në spitalin më të mirë shkova përsëri për operacion.
3,5 paund.
Kjo ishte sasia e mishit të hequr nga trupi im. Sasinë e mishit të ngordhur, nekrotik dhe gangrenoz që duhej të pastronin nga brenda meje. Plaga në prapanicë ishte masive… dhe më keq ishte vendndodhja e saj.
Pikërisht pranë anusit tim.
Për dhjetë ditët e para mezi lëviza asgjë poshtë belit. Më vunë nëpër kurse të shumta trajtimesh hiperbarike, kisha kaq shumë korda dhe tela të lidhur në trupin tim. Përfundova duke shpërthyer në një skuqje të plotë të trupit për shkak të dozave të rënda të antibiotikëve që merrja që zgjati disa javë.
Por përfundimisht koha ime në atë spital mbaroi. Më datë 15 u transferova në një spital tjetër, një Institucion i Kujdesit Akut Afatgjatë. Gjatë pjesës tjetër të marsit dhe gjithë prillit isha në LTAC. Pak nga pak litarët filluan të zhdukeshin nga nevoja.
Së pari ata hoqën të gjitha këto nyje që gjurmonin pulsin tim, oksigjenin dhe gjithçka tjetër.
Më dhanë një spirometër nxitës duke e bërë kështu që të mos kisha më nevojë për oksigjen.
Përfundimisht unë mund të ulem në këmbë kështu që nuk kam më kateter.
Menjëherë pasi po ecja përreth, kështu që nuk kisha më nevojë për prangat në këmbët e mia që vibronin.
Pastaj linja Picc u hoq pasi antibiotikët IV morën fund.
Deri më 10 prill, unë isha i lirë nga litarët në dhe në trupin tim.
Por plaga mbeti.
Deri më 26 prill, dita ime e fundit në LTAC përpara se të transferohesha në një institucion rehabilitimi/infermierie për pjesën e mbetur të kujdesit për plagën, plaga ishte ende 8 cm e gjatë, 6 cm e gjerë dhe 3 centimetra e thellë, pas gati dy muajsh shërim. Objekti i Infermierisë është një qese e përzier. Ata kanë kujdes të mirë për plagët… por ushqim të tmerrshëm. LTAC kishte ushqim të mrekullueshëm. Dhe ndërsa isha në institucionin e Infermierisë, përfundova duke marrë një infeksion tjetër.
Këtë herë në gojën time.
E shihni para se të fillonte e gjithë kjo, para plagës, para Covid-it, para mëllenjës, para MRSA-së… pata një rënie. Një rënie që përfundoi me një copë të madhe druri që më përplasi në pjesën e pasme të kokës dhe më rrëzoi një mbushje. Kisha menduar ta shikoja, por më pas filloi saga e spitalit.
Por dhëmbi vazhdonte të përkeqësohej.
Tri ditë para ditëlindjes sime, institucioni i infermierisë më bëri të shkoja te një dentist për ta parë dhe pata një infeksion që u formua në dhëmbin tim të uritur. Dy ditë më vonë dhëmbi u tërhoq. Një ditë para ditëlindjes sime.
Sot është 8 qershor.
Kanë kaluar mbi 100 ditë që kur kam hyrë në spital për herë të parë këtë vit. Dhe në atë kohë që kur hyra për herë të parë kam qenë jashtë spitalit vetëm për një ditë të vetme. Nga data 13 shkurt e deri më tani kam qenë në një spital apo institucion spitalor.
Por pothuajse ka mbaruar. Plaga pothuajse është zhdukur.
Ajo që ka mbetur aktualisht nga plaga është një seksion me madhësinë e një skice. Të cilat sipas tyre do të shërohen brenda pesë ditëve të ardhshme. Kështu që deri më 13 qershor duhet të jem jashtë spitalit.. plot katër muaj në spital.
Fatmirësisht kam qenë në gjendje të mos kaloj në një spirale të plotë stresi falë miqve të mi, familjes sime dhe polikulës sime.
në atë kohë më ka munguar Dita e Shën Valentinit, ditëlindja e vëllait tim, ditëlindja e një të dashurës sime, ditëlindja ime, një udhëtim i planifikuar për të vizituar një tjetër të dashurën time dhe gruan e saj, ditëlindjen e gjyshes sime, ditëlindjen e nipit tim, ditëlindjen e një shoku dhe strehën Nuk kam qenë në gjendje të punoj në muaj.
Gjithçka sepse një infermiere ose asistente nuk do t’i duheshin 5 sekonda për të parë prapanicën time.