Nëse jeni duke luftuar për të humbur peshë pavarësisht se ushtroni rregullisht, do të jeni të lumtur të dëgjoni se ka një studim të ri që mund ta ketë zgjidhur misterin.
Rezulton se mund t’ju mungojë një komponent kyç metabolik që ju pengon të digjni yndyrën gjatë stërvitjeve. Për më tepër, mund të konsumoni më pak oksigjen gjatë stërvitjes. Nga ana tjetër, ju rrezikoni të shtoni peshë, gjë që mund të çojë në obezitet dhe diabet. Studimi i ri sugjeron se mund të ketë mënyra të reja për të synuar obezitetin, përveç ilaçeve që synojnë të ulin oreksin.
Studiuesit nga Universiteti Kobe shikuan një molekulë sinjali të quajtur PGC-1⍺ (“a”), e cila është e përfshirë në djegien e yndyrës gjatë ushtrimeve.
Trupi prodhon versione të shumta të proteinës, duke përfshirë të ashtuquajturat variante “b” dhe “c”. Këto dy kanë të njëjtin funksion si molekula e sinjalit “a”, me një ndryshim të madh. Variantet “b” dhe “c” prodhohen në muskuj më shumë se 10 herë më shumë gjatë stërvitjes. Ndërkohë, versioni “a” nuk shfaq një rritje të ngjashme.
Endokrinologu i Universitetit të Kobe, Ogawa Wataru dhe ekipi i tij hipotezuan se molekulat “b” dhe “c” janë përgjegjëse për metabolizmin e energjisë gjatë stërvitjeve. Kjo do të thotë, ato do t’ju ndihmojnë të digjni yndyrën gjatë stërvitjes.
Për eksperimentin, ata krijuan minj të cilëve u mungonin molekulat e sinjalit “b” dhe “c”, duke vepruar vetëm në variantin “a”. Më pas, ata matën rritjen e muskujve, djegien e yndyrës dhe konsumin e oksigjenit gjatë tre fazave: pushim, stërvitje afatshkurtër dhe stërvitje afatgjatë.
Për më tepër, ata rekrutuan njerëz vullnetarë me dhe pa diabet të tipit 2 për teste të ngjashme. Njerëzit të cilët janë obezë dhe ata me diabet të tipit 2 mund të kenë gjithashtu nivele të reduktuara të molekulës së sinjalit.
Studiuesit arritën në përfundimin se minjtë që u mungonin molekulat “b” dhe “c” nuk ishin në gjendje të përshtateshin shpejt me aktivitetin afatshkurtër. Prandaj, ata konsumonin më pak oksigjen dhe digjnin më pak yndyrë gjatë dhe pas stërvitjeve.
Shkencëtarët morën përfundime të ngjashme kur studiuan vullnetarët njerëzorë. Të dy personat e shëndetshëm dhe ata me diabet të tipit 2 konsumonin më shumë oksigjen dhe kishin më pak yndyrë trupore, aq më shumë proteina “b” dhe “c” prodhonin.
Megjithatë, studimi zbuloi gjithashtu se ushtrimi afatgjatë mund të përfitojë nga subjektet që prodhojnë vetëm proteinën “a”. Mikrofoni që ushtronte rregullisht zhvilloi më shumë muskuj pas gjashtë javësh stërvitje, pavarësisht nëse mund të prodhonin proteinat “b” dhe “c”.
Interesante, studiuesit gjetën një tjetër funksionalitet të rëndësishëm të proteinës PGC-1⍺ dhe varianteve të saj. Mund të ndikojë në mënyrën se si subjektet reagojnë ndaj të ftohtit.
Këtë herë, ata shikuan ndryshimet PGC-1⍺ në indin dhjamor. Kur u ekspozuan ndaj të ftohtit, minjtë prodhonin më shumë proteina “b” dhe “c” që i ndihmuan ata të digjnin yndyrën për t’u ngrohur. Kafshëve që nuk mund të bënin proteinat “b” dhe “c”, temperatura e trupit u ul ndjeshëm kur ekspozoheshin ndaj të ftohtit.
Ky zbulim duket se tregon se versionet “b” dhe “c” të molekulës së sinjalit mund të shkaktojnë reaksione metabolike në përgjigje të të gjitha llojeve të stimujve afatshkurtra, jo vetëm stërvitjeve.
Marrja kryesore ka të bëjë me aftësinë e subjekteve për të djegur dhjamin gjatë dhe pas stërvitjes.
“Kohët e fundit, ilaçet kundër obezitetit që shtypin oreksin janë zhvilluar dhe janë rekomanduar gjithnjë e më shumë në shumë vende të botës,” thanë Ogawa dhe ekipi i tij në një deklaratë.
“Megjithatë, nuk ka ilaçe që trajtojnë obezitetin duke rritur shpenzimet e energjisë. Nëse mund të gjendet një substancë që rrit versionet ‘b’ dhe ‘c’, kjo mund të çojë në zhvillimin e barnave që rrisin shpenzimin e energjisë gjatë stërvitjes ose edhe pa stërvitje. Droga të tilla mund të trajtojnë potencialisht obezitetin, pavarësisht nga kufizimet dietike.
Studimi i plotë është në dispozicion në Metabolizmi molekular. Studiuesit tani po studiojnë se si proteinat “b” dhe “c” rriten në muskuj gjatë stërvitjes.