Megjithëse përfitimi i tij klinik për mjekësinë kardiometabolike, renale, hepatike dhe obezitetit mund të duket shumë i mirë për të qenë i vërtetë, klasat e barnave të terapisë me inkretinë të agonistëve të receptorit GLP-1 dhe GIP po provojnë të jenë një agjent gjithnjë e më realist që synon rrugën për një seri të semundje kronike.
Edhe për indikacione si sëmundja psikiatrike, ilaçet si semaglutide (Ozempic) mund të jenë diçka më e sigurt se një ëndërr e çuditshme.
Në segmentin e dytë të një interviste me HCPLive gjatë Takimit Vjetor të Shoqatës Amerikane të Psikiatrisë (APA) 2024, Roger S. McIntyre, MD, profesor i psikiatrisë dhe farmakologjisë në Universitetin e Torontos, diskutoi perspektivat e prekshme të trajtimit të sëmundjeve psikiatrike me agonistët e receptorëve GLP-1 dhe GIP. Ai shpjegoi se arsyetimi fillon me të kuptuarit e shpenzimit “disproporcional” të energjisë nga truri – pavarësisht se përfaqëson rreth 5% të peshës trupore të një personi, truri konsumon rreth 25% të të gjithë energjisë së trupit.
“Pra, është shumë e ndjeshme ndaj gjërave si stresi oksidativ,” tha McIntyre. “Dhe përveçse anti-inflamatore, përveçse neuroprotektive, GLP-1 tregohet se janë edhe antioksidantë. Dhe kapaciteti antioksidues i këtyre agjentëve është, sigurisht, që bie këmbanat terapeutike – ndoshta ka diçka si një mundësi, por ne po kruajmë gjithashtu kokën duke thënë: ‘A është rasti, kjo është e gjitha lidhje? A është e mundur që ndryshimet në sinjalizimin GLP-1…a po shkaktojnë sëmundje mendore?’”
Ka të paktën disa prova për të mbështetur këtë hipotezë, tha McIntyre. Për një, të dhënat në rritje tregojnë se pacientët që marrin agonistë GLP-1 për kushte si diabeti janë në një rrezik dukshëm më të ulët të depresionit dhe çështjeve njohëse.
“Pra, me fjalë të tjera, kjo na jep arsye të besojmë se ato janë parandaluese – por gjithashtu indirekt po vërteton një hipotezë që ndoshta disrregullimi i GLP-1 nuk është vetëm i lidhur, ndoshta është shkaktar,” shpjegoi McIntyre. “Sepse ne e dimë se çrregullimet mendore janë heterogjene nga një këndvështrim shkakor dhe patologjik; ndoshta ky është një nga të dyshuarit në kategorinë shkakësore.”
Kur u pyet për të gjetur se çfarë do të donte saktësisht një provë klinike në fazën e vonë që vlerëson një ilaç si semaglutide për një gjendje si çrregullimi depresiv ose çrregullimi i përdorimit të alkoolit, McIntyre tha se ka të ngjarë të përfshijë rezultatet standarde duke përfshirë ashpërsinë e sëmundjes së raportuar nga pacienti dhe masat e sjelljes (p.sh. , ditët e pirjes së rëndë, etj). Megjithatë, një provë më e “mbështetur konceptualisht dhe e informuar mekanikisht” mund të marrë në konsideratë mundësinë për të parandaluar përkeqësimin e shëndetit psikiatrik: a mundet një agonist GLP-1 të ngadalësojë përparimin e sëmundjes në një pacient në fazën e hershme?
“Për shembull, le të themi se je dikush që po plaket pak dhe fillon të kesh dëmtime të lehta njohëse. Nëse merrni një nga këta agjentë, a mund të ngadalësojë përparimin e sëmundjes së Alzheimerit? tha McIntyre. “Kjo do të ishte interesante. Së dyti, nëse je dikush që ka, le të themi, depresion ose çrregullim bipolar, dhe merr një nga këta agjentë gjatë 6 muajve, 12 muajve, 18 muajve të ardhshëm, a ke më pak gjasa që të kesh një përsëritje të sëmundjes?”
McIntyre këshilloi kolegët e tij të konsiderojnë 2 paradigma të rezultateve të trajtimit në studime të tilla: efektet akute simptoma-zbutëse të klasës së barnave dhe mundësinë për të parandaluar sëmundjen progresive.
“Të marra së bashku, shkenca rreth GLP-1 dhe GIP (agonistëve) në një farë mase jep arsye për të besuar se ata janë duke formësuar harkun – trajektoren e fushave të psikopatologjisë si dëmtimi konjitiv, shqetësimi i shpërblimit dhe motivimi,” tha ai. “Kështu që unë do ta shihja atë si një paradigmë akute trajtimi. Shikoni njerëzit me çrregullim të përdorimit të alkoolit – a e reduktojnë konsumimin e alkoolit? Kjo është padyshim një paradigmë shumë e vlefshme. Por do të isha veçanërisht i interesuar të shikoja ndryshimin e trajektores së dëmtimit kognitiv dhe atyre në rrezik, ndoshta ndryshimin e trajektores së cenueshmërisë së përsëritjes së atyre në rrezik me kalimin e kohës.