Ndihem shumë fajtor që i kam hedhur poshtë simptomat e vajzës sime 10-vjeçare si ‘thjesht’ një kollë… por pyes veten se sa më keq mund të kishte qenë sikur të kishim anashkaluar vaksinën kundër kollës së mirë.

Rreth dy muaj më parë, në mes të marsit, vajza ime filloi të kollitej.

Unë do të pranoj se isha i pashqetësuar. Frankie është gati 11 vjeç dhe në përgjithësi mjaft i fortë. Ajo është rrallë e sëmurë dhe nuk do të më kishte shkuar kurrë në mendje të bëja një takim me mjekun e përgjithshëm për këtë.

Në fund të fundit, ishte ‘thjesht’ një kollë, megjithëse mjaft e keqe.

Nuk kishte hundë, nuk kishte temperaturë dhe nuk ndihej mirë. Por kur u përkeqësua pas disa javësh, në fillimin e fundjavës së Pashkëve, u bë një lloj lëvorja e thellë, flegmatike që njerëzit filluan të komentonin. “Kjo është një kollë vërtet e keqe,” thoshin ata. Dhe ishte.

Shumë herë në ditë ajo pushtonte trupin e saj, duke e lënë të merrte frymë. Sytë e saj do të lotonin nga përpjekja, fytyra e saj do të skuqej dhe do t’i duhej të kapte mobiljet për mbështetje.

E dija që një mjek i përgjithshëm mund të bënte shumë pak, por u bë shumë më serioze kur Frankie filloi të nxirrte sa herë që kollën e merrte.

Ishte e tmerrshme të shikoje. Kollitja fillonte nga hiçi dhe pas 10-15 sekondash vështirësie për të marrë frymë, ajo do të sëmurej. Ajo na tha se ndjehej sikur kishte një bllokim që po e ndalonte të merrte ajër.

U bë edhe më shqetësuese kur filluam të gjenim pellgje të vjella pranë shtratit të saj në mëngjes. Ideja se ajo mund të mbytej brenda natës ishte e tmerrshme.

Pasi ajo u dërgua në shtëpi nga shkolla dy javë më parë për shkak të të vjellave, më në fund e çova tek mjeku ynë i përgjithshëm.

Kisha filluar të shihja raporte për një rritje të kollës së mirë dhe lexova një rrëfim nga dikush që, si Frankie, kishte mbetur duke bërë vrull të dhunshëm. Ideja se mund të kisha injoruar pa dashje diçka kaq serioze – dhe ngjitëse – më mbushi me një faj të tmerrshëm.

Megjithatë Frankie u vaksinua kundër kollës së mirë. Përveç kësaj, kur isha shtatzënë me të, isha ndër grupet e para të grave që morën gjithashtu një vaksinë kur ajo u prezantua në MB në tetor 2012.

Frankie vjelli tre herë gjatë takimit të saj me mjekun e përgjithshëm, i cili pa nga dora e parë se si e konsumoi kolla.

Megjithatë, kur i sugjerova kollën e mirë, ai mendoi se nuk kishte gjasa t’i jepej historisë së saj të vaksinimit. Ai mendoi se kolla e saj e zgjatur po përkeqësonte një refleks tepër aktiv të gojës dhe rekomandoi Strepsils.

Por të nesërmen më telefonoi. “Kam menduar,” tha ai, “dhe mendoj se ju mund të keni të drejtë për kollën e mirë. Duket se mjekët e përgjithshëm mund t’i mungojnë.’

Ai njoftoi ekipin lokal të mbrojtjes shëndetësore, i cili dërgoi një test dhe përshkruan një kurs antibiotikësh.

Ne jemi ende në pritje të rezultateve, të cilat më kanë thënë se mund të zgjasin disa javë. Dhe Frankie ende kollitet me ndërprerje aq fort sa është e sëmurë.

Ndihem e tmerrshme që hodha poshtë diçka kaq serioze – dhe akoma më keq, që ajo mund t’ia kishte kaluar dikujt më të pambrojtur.

Zemra ime është për ato familje që kanë humbur një fëmijë nga kolla e mirë. Në fund të mendjes sime, pyes veten se sa më keq mund të kishte qenë po ta kishim anashkaluar vetë vaksinën.