Një burrë që ka luftuar me NHS për dekada për të marrë mbështetje për shëndetin mendor për gruan e tij, iu tha nga stafi i A&E se ajo nuk ishte një prioritet, pavarësisht se ishte aq i sëmurë sa ishte katatonike.
Steve, një 63-vjeçar nga Hertfordshire, ka mbështetur gruan e tij, e cila vuan nga skizofrenia, për 30 vjet dhe ka kujtuar mungesën “e tmerrshme” të kujdesit që ajo përjetoi kur ishte më e sëmurë.
Pavarësisht se ajo u fut në një gjendje katatonie dhe u bë një rrezik për veten e saj, ai thotë se i është thënë në shumë raste se gruaja e tij nuk ishte prioritet në A&E dhe se nuk kishte shtretër psikiatrikë.
Historia e tij vjen pasi një sondazh me më shumë se 600 njerëz nga shoqata bamirëse Rethink Mental Illness zbuloi se dy të pestat e pacientëve të shëndetit mendor raportuan se nuk ishin mjaft të sëmurë për të aksesuar kujdesin NHS.
Organizata bamirëse, e cila mbështet njerëzit që vuajnë nga sëmundje të rënda mendore, zbuloi gjithashtu në sondazhin e saj se 35 për qind e njerëzve u ishte thënë se gjendja e tyre ishte shumë e rëndë për t’u ndihmuar.
Keni pasur një përvojë të ngjashme? Dërgo email në rebecca.thomas@independent.co.uk
Pavarësisht krizës së kostos së jetesës, Rethink zbuloi se 35 për qind e të anketuarve i ishin drejtuar sektorit privat për të marrë mbështetje për shëndetin mendor.
The Independent ka publikuar disa histori që ekspozojnë shkallën e krizës me të cilën përballen shërbimet e shëndetit mendor, e cila ka lënë disa pacientë të presin për më shumë se pesë ditë në A&E dhe pacientët të presin vite për kujdes në komunitet.
Duke folur me The IndependentSteve tha se gruaja e tij – identitetin e së cilës ai kërkoi ta mbronim – ishte prerë tre herë në dekadën e fundit.
Duke iu referuar incidentit të dytë, ai tha: “Ajo ishte sërish katatonike. Kjo ndodhi pas rreth tre ose katër javësh të rënies graduale të shëndetit të saj në shtëpi. Ekipi i krizës vinte çdo ditë, por ajo bëhej gjithnjë e më keq.
“Ata duhej ta çonin në spital pasi ajo kishte filluar të përpiqej të vetëdëmtohej dhe mbërriti në A&E deri në orën 20:00. Megjithatë, deri në orën 6 të mëngjesit të ditës tjetër, ajo ende nuk kishte vizituar një mjek ose nuk kishte pasur një vlerësim të shëndetit mendor.
“Gruaja ime ishte katatonike, nuk kishte kontroll trupor… në gjashtë e gjysmë, mora një mesazh nga mjekët në njësinë e shëndetit mendor që thoshte se nuk mund të vijnë të të shohin sepse nuk je prioritet.
“Në atë moment e kuptova se e vetmja mënyrë që gruaja ime do të bëhej prioritet, sepse unë e kujdesesha në A&E, do të ishte ta lija vetë. Kështu që më duhej të largohesha, duhej ta lija atë. Nuk mund ta përshkruaj dhimbjen e kësaj dhe sa e vështirë ishte.”
Sipas sondazhit të Rethink, një e katërta e njerëzve të anketuar thanë se kishte mungesë të kujdesit pasues, ndërsa 35 për qind thanë se mbështetja që ata morën ishte shumë e shkurtër për të qenë efektive.
Mark Winstanley, shefi ekzekutiv i Rethink Mental Illness, tha: “Ky sondazh zbulon pasojat në jetën reale të dështimit për të siguruar që shërbimet e shëndetit mendor të kenë burime të mjaftueshme për të përmbushur kërkesën, me njerëzit që humbasin punën e tyre, bien në krizë, vijnë në kontakt me shërbimet e urgjencës, madje edhe tentativa për vetëvrasje pasi presin shumë gjatë për trajtim.
“Në sistem janë futur fonde të konsiderueshme, së bashku me një angazhim të qartë nga drejtuesit e NHS për të përmirësuar aksesin në kujdes. Nuk mund të ketë një ndjenjë fatalizmi dhe ngritje supet në aksesin e dobët në mbështetje dhe trajtim për njerëzit që përjetojnë sëmundje mendore.”
Steve, i cili është një përfaqësues i pacientëve për Rethink, tha The Independent kohët e fundit atij iu desh të kërcënonte se do të divorcohej nga gruaja e tij vetëm për të ndaluar spitalin e shëndetit mendor që ta lironte atë pa mbështetjen ose kujdesin e duhur.
Ai tha: “E vetmja mënyrë se si munda t’i merrja ndihmën që i nevojitej dhe për të mbrojtur veten, ishte t’i thosha në mënyrë aktive spitalit: ‘Nëse këmbëngul ta dërgosh në shtëpi, do të më duhet ta divorcoj.’
“Më theu. Është mjaft keq të shikosh gruan tënde duke kaluar nëpër këtë, dhe duke i shtuar kësaj presionin që shërbimi shëndetësor po më bënte mbi shpatullat e mia, më zvogëloi në asgjë. Më dërrmoi. Më ka lënë absolutisht asnjë besim tek shërbimi shëndetësor që të kujdeset për mua si kujdestar. Përmes gjithë kësaj, ndihem plotësisht i braktisur.”
Ai shtoi: “Thjesht nuk ka burime në dispozicion për t’u marrë me të. Sistemi i shëndetit mendor është shtrirë deri në atë pikë sa mund të përballet vetëm me krizën më të fundit.
“Pra, në fakt, nuk ka rëndësi sa i sëmurë jeni. Nuk ka rëndësi se sa deluzionues jeni. Pesë apo gjashtë herët e fundit që gruaja ime është shtruar në spital dhe ka kërkuar vlerësime të shëndetit mendor, jam përballur me shprehjen “Nuk ka asnjë shtrat të vetëm në Hertfordshire”.