Studiuesit thanë se nga ata në studim, 331 pacientë me një diagnozë ankthi zhvilluan sëmundjen e Parkinsonit gjatë dekadës, dhe pacienti mesatar që zhvilloi sëmundjen e bëri këtë 4.9 vjet pas diagnozës së tyre të parë të ankthit.
Pas përshtatjes për moshën, faktorët e stilit të jetesës, sëmundjet mendore dhe faktorë të tjerë, njerëzit me ankth kishin ende dy herë më shumë gjasa të zhvillonin sëmundjen e Parkinsonit sesa ata pa një diagnozë ankthi. Ata që zhvilluan sëmundjen kishin gjithashtu më shumë gjasa të ishin meshkuj dhe në grupe më të larta socio-ekonomike.
Faktorë të tjerë u shoqëruan me zhvillimin e sëmundjes së Parkinsonit: Studiuesit zbuluan se ata që kishin depresion, shqetësime të gjumit, lodhje, dëmtime njohëse, presion të ulët të gjakut, dridhje, ngurtësi, dëmtim të ekuilibrit ose kapsllëk kishin më shumë gjasa të zhvillonin këtë gjendje. Ata me marramendje, dhimbje shpatullash dhe probleme urinare dhe ereksione kishin më pak gjasa të zhvillonin sëmundjen e Parkinsonit.
“Ankthi nuk është aq i hulumtuar sa treguesit e tjerë të hershëm të sëmundjes së Parkinsonit,” tha në një njoftim për shtyp Anette Schrag, një profesore e neuroshkencave klinike në Institutin e Neurologjisë Queen Square të UCL dhe bashkë-drejtuese e studimit. Hulumtimet e mëtejshme duhet të trajtojnë ankthin, tha ajo, me shpresën për të mësuar se si të trajtohet më mirë sëmundjen e Parkinsonit në fazat e saj të hershme.
Sipas Institutit Kombëtar të Çrregullimeve Neurologjike dhe Strokeve, sëmundja e Parkinsonit është çrregullimi i dytë neurodegjenerativ më i zakonshëm në Shtetet e Bashkuara dhe prek deri në 1 milion amerikanë, megjithëse numërimet ndryshojnë dhe diagnoza e gabuar është e zakonshme. Sëmundja diagnostikohet më së shpeshti tek ata 60 vjeç e lart, thotë agjencia, por deri në 10 për qind e njerëzve diagnostikohen para moshës 50 vjeç dhe shenjat e hershme mund të kalojnë pa u vënë re.